droom

Posts Tagged ‘droom’

Posted in Poëzie, tagged denken, deurklink, droom, gedicht, herschikken, hoop, leven, onvoltooid, pijngrens, poëzie, poem, solide, verjaardag, verwachting on 2023/01/17| 2 Comments »

het is jarig
het opgegraven droompje
vandaag wordt het
de hand op een deurklink
.
kom binnen zingen we
ik en de kleine foto in de binnenzak
van mijn verwachting
.
zo solide als een pijngrens
denk ik dat het zich voelt
dat jarige onvoltooide
dat zich voortdurend
in mijn denken herschikt

Read Full Post »

Moederdroom

Posted in Poëzie, tagged boek, childhood, dood, droom, droomsymbool, dutch, gedicht, hulpvraag, kind, leven, liefde, machteloosheid, moeder, nacht, nederlands, poëzie, poem, poetry, slapen, symbolen, tijd, verdriet on 2016/10/03| Leave a Comment »

elke nacht

ben je er even maar

je zegt nooit wat

je duikt op en

verdwijnt weer

onder de m van droomsymbolen

zoek ik naar de betekenis van je

verschijning en leg verbanden

met mijn huidige bestaan

je kunt niet enkel

in mijn droom volstaan

er is hier behoefte

aan krachtig ingrijpen

want weet je

liefde overleeft wel maar geen kind

zou eeuwig in de ziel

van een moeder mogen knijpen

zo ook een moeder niet

haar kind met zichzelf mag overstelpen

zonder daar iets goeds mee te bedoelen

Read Full Post »

Posted in Algemeen, Poëzie, tagged bevel, bioritme, dekbed, dochter, dood, droom, dutch, gedicht, gegeven, genegenheid, ingewikkeld, kou, leven, liefde, nederlands, opdracht, poëzie, poem, poetry, tijd, vader, warmte on 2016/07/29| Leave a Comment »

ik ben een ingewikkeld leven

zegt haar vader en hij is al jaren dood

in mijn droom laat hij me sjouwen

met een dekbed

zoek mijn dochter en vertel haar

dat zij het koud heeft zo luidt zijn bevel

ik versta hem wel

liefde heeft die afstand nodig

om dichter bij de nood te komen

je bent een gecompliceerd gegeven

zegt haar vader

ik knikkebol wat

zelfs in mijn slaap

vergeef me als ik morgen

de lift verkeerd bedien

gaap in plaats van groet

ik heb een dochter gezocht

om gehoor te geven aan zijn wens

mijn bioritme werd er door verstoord

en ik werd voortijdig wakker

ik heb de laatste woorden van de vader

voor zijn dochter niet gehoord

Read Full Post »

Het hert aan de bosrand

Posted in Algemeen, Poëzie, tagged aarzelen, bosrand, droom, duister, dutch, eenduidig, gedicht, gemoed, hart, hert, landschap, nederlands, poëzie, poem, poetry, schaduw, schrikken, strohalmen, tijd, waaieren, woorden, zon on 2016/05/02| Leave a Comment »

in bijzijn van het hart van mijn schaduw

lengde een droom

het licht aarzelde eenduidig te vallen

en bundelde zich in stralen

om over het landschap uit te waaieren

als bijeengebonden strohalmen

om er mijn ogen aan vast te klampen

te leren weten

hoe woorden zich herschikten en

hoe het schrok

het hert aan de bosrand

die rand van het duister gemoed

Read Full Post »

Een droom waar ik regelmatig aan terugdenk

Posted in Algemeen, Proza, tagged alleen, beslissing, besluit, beursje, doel, doel bijstellen, droom, dutch, eenzaam, evenwicht, gebouw, geluk, groep mensen, kabel, keuze, kiezen, klokkentoren, kraam, nederlands, omkeren, ruïne, Spiritualiteit, tijd, trap, uitrusten, vreugde on 2016/01/15| 2 Comments »

Het is niet zo dat ik dit soort dromen vaak heb. Ze komen nu en dan en laten me altijd achter met het gevoel iets te hebben geleerd. Niets van wat ik er over schrijf is bedacht, ik noteer wat ik heb onthouden en ik denk dat jij als lezer er iets aan kunt hebben omdat we allemaal wel eens onze doelen bij moeten of willen stellen.

Ik bevind me in een groot gebouw waar een kunst- en antiekmarkt plaatsvindt. Al op de eerste kraam zie ik een erg mooi beursje liggen. Een man pakt het en zegt dat hij er 10 euro voor wil geven tegen de vrouw die achter de kraam staat. Ik wil er 15 euro voor had ze al gezegd, de man pingelt. Ik wil er best 15 euro voor geven, zeg ik. Dan verkoop ik het aan u, zegt de vrouw. De man wordt boos, ik bied 10 euro zegt hij, het beursje is voor mij. De vrouw schudt het hoofd en hij loopt boos verder. Ik geef de vrouw een briefje van 20 en ze geeft me een briefje van 10 terug. Ik wil het in mijn portemonnee stoppen en zie dan dat ze te veel terug heeft gegeven. Ik speel even met de gedachte om er over te zwijgen. Ze ziet mijn verwarring en knikt. Ik denk te begrijpen dat ze wel weet dat ze 10 euro teruggaf.
Op de volgende kraam staan poppen met gezichten die enkel suggereren een gezicht te zijn. Je kunt de uitdrukkingen helemaal invullen met je eigen beleving. Ik vind ze fantastisch en prijs de maakster ervan voor deze schitterende vondst.
Dan kom ik in een opstootje terecht. Ik vraag wat er aan de hand is en iemand wijst in de verte. Daar is iets heel moois te zien, zegt ze, we gaan er naar toe. O, reageer ik nieuwsgierig geworden, dan loop ik met jullie mee. Ik sluit me aan bij de groep en we komen bij een brede stenen trap. Ik twijfel omdat ik wat last van mijn evenwicht heb maar ga toch verder. We komen uit bij een erg smalle, brokkelige, stenen wenteltrap. Aan een kant is een hobbelige muur, aan de andere kant kijk je in de diepte. Als je naar boven kijkt zie je al een beetje wat we te zien gaan krijgen, het lijkt de ruïne van een soort klokkentoren te zijn. Denkend aan mijn wankele evenwicht word ik nerveus, als ik val is het met me gedaan en voor wat ik in de verte al min of meer ontwaar heb ik dit risico niet over. Ik besluit terug te gaan. Halverwege de bredere trap rust ik even uit. Een vrouw betreedt de trap om naar boven te gaan. Is het daar te doen? vraagt ze. Ja, antwoord ik, maar let goed op, de volgende trap is behoorlijk gevaarlijk, als ik jou was ging ik niet. Ze slaat mijn advies in de wind en gaat verder, ik sta op om verder af te dalen. Als ik beneden ben zie ik een grote witte wereld voor me uitgestrekt. Ik besef hoe alleen ik nu ben en dat het koud en glad is daar. Er loopt een stevige zwarte kabel voor me uit, ik grijp hem en voel hem rond en stevig in mijn handen. Me vasthoudend aan de kabel begin ik te lopen. Het is glad maar ik voel heel goed dat ik niet zal vallen. Links en rechts van me zijn allerlei taferelen te zien, mensen om een vuur, huizen waar licht brandt, kleine gezelschappen die knus bijeen zitten. Gezien het feit dat ik alleen ben in die witte wereld zou een gevoel van eenzaamheid me moeten overvallen, het tegendeel is echter waar. Alles wat ik zie ervaar ik als een geschenk dat ik het mag zien en met die kabel die zo stevig en rustgevend in mijn hand ligt, voel ik me langzaam maar zeker volstromen met geluk.

Dat geluk heb ik na die droom nog wekenlang vast weten te houden en op het moment dat ik de droom voor mezelf repeteer voel ik opnieuw dat geluk.

Read Full Post »