Overmeesterd
door de dag,
besloot de nacht
te vluchten.


Uit: Onzichtbare tastbaarheid – 1985

Read Full Post »

Besluit

geen moment heeft ze overwogen
.
omdat het niets uitmaakt, zegt ze
iets moet fout, iets moet goed
.
roerloze stof verandert snel
in de aangekoekte laag van verwaarlozing
van te laat ingrijpen
.
dat we uit moeten breken, zegt ze
deze muur van starheid kan vervangen
worden voor tuindeuren
die het licht uitnodigen om over
daadkracht te vallen

Read Full Post »

Belofte

onbenaderbare twijgjes

schudden argwaan uit je mouwen

en je beloont ze

.

zo je elke belofte beloont

met een besluit

.

je speelt ermee

zoekt de taal die het beste

bij je nieuwe liefde past

.

legt verbanden

die enkel de liefde zelf

bereiken

.

geen tuinman

legt zich aan de boezem

van je onkruidspel

.

nee, nee

spelen doe je enkel als je

het spel begrijpt

Read Full Post »

Een droom waar ik regelmatig aan terugdenk

Het is niet zo dat ik dit soort dromen vaak heb. Ze komen nu en dan en laten me altijd achter met het gevoel iets te hebben geleerd. Niets van wat ik er over schrijf is bedacht, ik noteer wat ik heb onthouden en ik denk dat jij als lezer er iets aan kunt hebben omdat we allemaal wel eens onze doelen bij moeten of willen stellen.

Ik bevind me in een groot gebouw waar een kunst- en antiekmarkt plaatsvindt. Al op de eerste kraam zie ik een erg mooi beursje liggen. Een man pakt het en zegt dat hij er 10 euro voor wil geven tegen de vrouw die achter de kraam staat. Ik wil er 15 euro voor had ze al gezegd, de man pingelt. Ik wil er best 15 euro voor geven, zeg ik. Dan verkoop ik het aan u, zegt de vrouw. De man wordt boos, ik bied 10 euro zegt hij, het beursje is voor mij. De vrouw schudt het hoofd en hij loopt boos verder. Ik geef de vrouw een briefje van 20 en ze geeft me een briefje van 10 terug. Ik wil het in mijn portemonnee stoppen en zie dan dat ze te veel terug heeft gegeven. Ik speel even met de gedachte om er over te zwijgen. Ze ziet mijn verwarring en knikt. Ik denk te begrijpen dat ze wel weet dat ze 10 euro teruggaf.
Op de volgende kraam staan poppen met gezichten die enkel suggereren een gezicht te zijn. Je kunt de uitdrukkingen helemaal invullen met je eigen beleving. Ik vind ze fantastisch en prijs de maakster ervan voor deze schitterende vondst.
Dan kom ik in een opstootje terecht. Ik vraag wat er aan de hand is en iemand wijst in de verte. Daar is iets heel moois te zien, zegt ze, we gaan er naar toe. O, reageer ik nieuwsgierig geworden, dan loop ik met jullie mee. Ik sluit me aan bij de groep en we komen bij een brede stenen trap. Ik twijfel omdat ik wat last van mijn evenwicht heb maar ga toch verder. We komen uit bij een erg smalle, brokkelige, stenen wenteltrap. Aan een kant is een hobbelige muur, aan de andere kant kijk je in de diepte. Als je naar boven kijkt zie je al een beetje wat we te zien gaan krijgen, het lijkt de ruïne van een soort klokkentoren te zijn. Denkend aan mijn wankele evenwicht word ik nerveus, als ik val is het met me gedaan en voor wat ik in de verte al min of meer ontwaar heb ik dit risico niet over. Ik besluit terug te gaan. Halverwege de bredere trap rust ik even uit. Een vrouw betreedt de trap om naar boven te gaan. Is het daar te doen? vraagt ze. Ja, antwoord ik, maar let goed op, de volgende trap is behoorlijk gevaarlijk, als ik jou was ging ik niet. Ze slaat mijn advies in de wind en gaat verder, ik sta op om verder af te dalen. Als ik beneden ben zie ik een grote witte wereld voor me uitgestrekt. Ik besef hoe alleen ik nu ben en dat het koud en glad is daar. Er loopt een stevige zwarte kabel voor me uit, ik grijp hem en voel hem rond en stevig in mijn handen. Me vasthoudend aan de kabel begin ik te lopen. Het is glad maar ik voel heel goed dat ik niet zal vallen. Links en rechts van me zijn allerlei taferelen te zien, mensen om een vuur, huizen waar licht brandt, kleine gezelschappen die knus bijeen zitten. Gezien het feit dat ik alleen ben in die witte wereld zou een gevoel van eenzaamheid me moeten overvallen, het tegendeel is echter waar. Alles wat ik zie ervaar ik als een geschenk dat ik het mag zien en met die kabel die zo stevig en rustgevend in mijn hand ligt, voel ik me langzaam maar zeker volstromen met geluk.

Dat geluk heb ik na die droom nog wekenlang vast weten te houden en op het moment dat ik de droom voor mezelf repeteer voel ik opnieuw dat geluk.

Read Full Post »