Posted in Poëzie, tagged dutch, gedicht, liefde, liefje, nederlands, poëzie, poem, poetry, reizen on 2019/10/22| Leave a Comment »
liefje
jij mag in mijn
perkje bloeien
.
je mag met me meereizen
naar waar het niet weten
vandaan komt en je mag
.
de kaarsjes uitblazen
die ik aansteek tijdens
de kruistocht door mijn hart
.
je mag me rood
lichtblauw of groen
je mag me zwart
.
als je maar
een héél gelukkig
liefje bent
Posted in Poëzie, tagged avond, boot, dressuur, dromen, dutch, gedicht, hemel, jong, leven, liefde, nederlands, ochtend, paarden, poëzie, poem, poetry, reizen, tijd, vliegtuig, wereld on 2019/10/18| Leave a Comment »
Zou je leven kunnen
zonder een leven te hebben
dat nog lijkt op je
lange reizen door de dagen
.
mijn wereld, vertel je aan
eenieder die luisteren wil,
bestond uit machtig mooie ochtenden
.
de avonden waren jong en
gewillig gelijk goed gedresseerde
paarden
.
buiten zie je niets meer
je kijkt naar de lucht en denkt aan
nergens heen gaan
.
aan de boot nooit nemen
geen vliegtuigreizen boeken
niet vluchten over land
.
je waagt je niet aan stappen
die de hemel uit je dromen slaan
Posted in Poëzie, Proza, tagged boer, dutch, gedicht, koe, liefde, nederlands, ode, poëzie, poem, poetry, stal, veehouder on 2019/10/16| Leave a Comment »
Tijdens een reis van A naar B en weer terug, viel me een oude stal op waarin een koe halverwege de opening stond, met het achterwerk naar buiten gekeerd. Misschien was ze aan het eten of net op weg naar binnen. Wat ik zag was een prachtige tekening en ik dacht – niet voor het eerst – wat zijn koeien toch mooie dieren.
.
Ode aan de koe
Voor wie de koe niet zien kan
als goedmoedig, gracieus.
Haar niet bereiken kan met strelen
nooit in haar ogen verdrinken wil.
Voor wie het aandachtig herkauwen
niet zo kan waarderen.
Voor hen is het dat ik een sokkel schrijf
waarop ik haar in volle glorie plaats.
In vol ornaat zal zij
eeuwig schitteren en tonen
– zonder zich hiervan bewust te zijn –
hoe in haar een kalf groeit, hoe zij
haar magen bestiert, het geduld
waarmee zij haar lot draagt en
haar, ons zo vertrouwde, schommelende gang
Ik zal haar vastleggen
op een manier die haar het dichtst
benadert.
Ze zal de wereld in kijken
met haar goedmoedige kop, zo gespierd en
dooraderd en ze zal horen mogen
hoe iedereen, ze is prachtig, zegt.
Posted in Poëzie, tagged brief, dutch, gedicht, Het groen vindt al wat herfst, liefde, nederlands, poëzie, poem, poetry, schrijven on 2019/10/15| Leave a Comment »
dit is
een brief die zichzelf
schrijft
post en aankomt
.
ik lees
dat mijn haren waaien
dat het
stormwaarts gaat
met de liefde
.
dat is de wind in de brief
een boodschap die aait
en strelend achterblijft
.
in luchtige bezweringen
de nacht kroont
tot opgezet dier
.
kom hier,
zegt hij dan
en toont mij
alle gevaren in het
duistere hartenzwart
Posted in Poëzie, tagged apen, boom, dag, dutch, geboorte, gedicht, huilen, klimmen, liefde, nederlands, poëzie, poem, poetry, snelle bliksems, Spiritualiteit, tijd, zeil on 2019/10/14| Leave a Comment »
er is een boom
waarin gedachten klimmen
.
veranderd in kleine apen en rappe
bliksems snellen zij
naar de toppen van een stille gloed
die de kroon op het werk
van geboorte is
.
en je huilt voor het eerst
en je ademt
en je blaast piepkleine belletjes
die een hand, groot als het zeil
van een dag, van je mond veegt
.
misschien weet je dan
dat dit bestaan is
dat je een mens bent geworden
waarop is gewacht
Posted in Poëzie, tagged bloeien, dutch, gedicht, liefde, nederlands, poëzie, poem, poetry, stilte, tijd, zwijgen on 2019/10/12| Leave a Comment »
valt het nog op
dat je een zeurkous werd
dat je
en ik maar nooit
.
valt het nog op
dat jij altijd vooraan
dat je
en ik maar nooit
.
valt het nog op
dat tussen al dat ruisen
zwijgen bloeit
dat jij
en ik maar nooit
