net toen ik aan de wereld wilde vragen waarom ik eigenlijk was uitgenodigd om te komen leven zag ik een rood geschilderde, houten kerk op een wankel tafeltje staan. De deuren zwaaiden uitnodigend open. Als in een roes trok ik mijn gele poppenlaarzen aan en stapte naar binnen.

Helemaal vooraan nam ik plaats op een bank waarvan je aan het hout kon zien dat er al behoorlijk wat houtwormen mij voor waren gegaan .

Er plakten duivenveren op de vloer en tegen de wanden.

Dankjewel, klonk plotseling een vriendelijke mannenstem.

Waarvoor? vroeg ik, in alle bescheidenheid denkend aan de vraag die mij hier bracht.

Dat je naar binnen durfde te komen, de stilte gele laarsjes bracht en nieuwsgierigheid, luidde het antwoord.

Devoot boog ik het hoofd. Pas toen de mannenstem me vriendelijk vroeg of ik wellicht de duivenveren wilde opruimen werd ik even te groot voor het kerkje. Al snel dacht ik echter het verzoek als een antwoord op mijn vraag te mogen begrijpen

Ik was uitgenodigd om te zijn wie ik ben, soms argeloos, soms nieuwsgierig en altijd geschikt voor wedervragen en het opgelegd krijgen van schijnbaar nutteloze taakjes.

bijna onvindbaar
als de zerk onder het mos
een verwaarloosd hart

Advertenties

Read Full Post »

Een geordende dag

zeg maar niks, zegt de schoenmaker

bij het zien van het roze barbielaarsje in mijn hand

ik weet wel dat er hele kleine mensjes bestaan

.

de dakdekker roept dat zingen niet nodig is

hij komt vanzelf van het dak zodra hij klaar is

.

de timmerman heet Hamers

de overbuurman Spijkers

.

de bankman heeft de begroting opgemaakt en

zegt het was eenvoudig, u bent blut we

gaan u veilen

.

het is een geordende dag

.

een van oorbellen en manchetknopen

paar aan paar

in de vitrine van de juwelier die

Goudenketting heet

Read Full Post »

Lenteochtend

tussen ons

en de buitenwereld

een ongelapt raam

.

 

tijdens het baden

schudt de merel diamantjes

uit zijn veren

.

 

 

stralend

legt de zon mijn talent

als huisvrouw bloot

Read Full Post »

Sneeuwvlokjes

haiku studie

.

elk sneeuwvlokje

maakt de tuin een beetje

witter

.

of nee

.

na elk sneeuwvlokje

de tuin een beetje witter

.

of nee

.

hoe elk vlokje

een bijdrage levert

de tuin steeds witter

.

of nee

.

dansend

op de oostenwind

witte speldenknopjes

.

of nee

of toch

of

.

poedersneeuw

een strooibus vol

.

oh haiku

oh sneeuw

Read Full Post »

Vandaag

vandaag is een grootmoeder

ze maakt een grapje over Nico de mus en
zegt dat God tussen al de regels zit

.

achter sommige woorden
zegt iemand een s en hè
ter overtuiging, dit zag ze
in een film

.

vandaag is ooks een opa
hij prakt een banaan en is
niet snels genoeg om wegschietende
stukkens op te vangen

.

vandaags is een sopraan die
Ave Marias zingt en een peuter

.
met mollige handjes
kneedt hij omas gemoed

Read Full Post »

Haikumoment

Alweer een tijd geleden bevond ik me in een haikumoment. Met mijn fototoestel en de poppen, waar ik ‘iets’ mee heb, was ik het bos ingetrokken en daar was het, hét moment.
Ik herinnerde me een uitspraak van een zeer gedreven haikudichteres. Een haiku, zo stelde zij, wordt op een haikumoment geboren. Welnu; ik ging op een boomstronk zitten en trachtte het moment in 5 -7 -5 lettergrepen te vangen, het fototoestel hinderlijk bengelend om mijn hals en de poppen even vergetend. Al snel gaf ik het op, klapte mijn romantische bloemetjesboekje dicht en raapte mijn poppen bij elkaar.
In gedachten verzonken struikelde ik en viel, ik vroeg me af of dit wellicht voor een senryu-moment kon doorgaan.
Een uitgelaten hond snuffelde aan me en terwijl ik overeind krabbelde keek zijn baas op me neer. U bent gevallen,’ constateerde hij.
Ik knikte slechts. Of deze ontmoeting nog tot het senryu-moment behoorde of dat ik in een nieuw moment was aanbeland, was wat ik dacht
Een van mijn poppen lag in een wat onhandige pose in het struikgewas. De man en ik keken er naar en zochten vervolgens elkaars blik, hij met opgetrokken wenkbrauwen.
Ik leek hem een verklaring schuldig en hing het fototoestel wat meer in beeld, dat zou moeten volstaan. Ik bevrijdde de pop uit haar netelige positie en vervolgde mijn weg.
Een beetje nederig nu. Ik begreep wel dat de man mij voor thuis als een overjarige poppenmoeder in een anekdote zou verwerken.
Zo had ik achtereenvolgend een haikumoment, een senryu-moment en een anekdotemoment.
Het moment voor een aforisme leek me aangebroken.

bij de bushalte
zij bestudeert haar nagels
hij de rest aan haar

Read Full Post »

Observatie van een voorbijganger

of de grond hem meer
dan dragen alleen aan zal reiken
ik stel me voor hoe hij zich verend waant
elke stap een aanslag op onverzettelijkheid
met aan het einde van de dag
een spoor dat zich niet toont

.

 

zijn vinger gebiedend opgeheven
dan weer de armen
bedachtzaam op de rug

Read Full Post »