hoe eenden
ganzen
reigers
hoe welke vogel dan ook
probleemloos weet te landen
Advertenties
Posts Tagged ‘poem’
Posted in Poëzie, tagged dutch, eenden, ganzen, gedicht, landen, nederlands, poëzie, poem, poetry, reigers, Spiritualiteit, tijd on 2018/08/15| Leave a Comment »
Posted in Haiku, tagged dag, dutch, gedicht, haiku, Japanse dichtvorm, Japanse poëzie, nederlands, poëzie, poem, poetry, schoenen, tijd, wandelen on 2018/08/07| Leave a Comment »
een zomerse dag
Posted in Haiku, tagged borsten, buik, dag, dutch, fietsen, gedicht, haiku, Japanse dichtvorm, Japanse poëzie, kopzorgen, kwinkeleren, nederlands, poëzie, poem, poetry, truitje, vogel, zomer on 2018/06/29| Leave a Comment »
het strakke truitje
doet ze vechten om voorrang
haar borsten en buik
het kwinkeleren
van een vogel overstemd
door het hare
zijn kopzorgen
hij trapt ze van zich af
op de fietssnelweg
Posted in Haiku, Poëzie, tagged begraafplaats, dag, dood, dutch, gedicht, graf, haiku, hart, hemel, Japanse dichtvorm, Japanse poëzie, kerkhof, leven, liefde, moeder, nederlands, ouders, poëzie, poem, poetry, rouwmuggen, schrijven, vader on 2018/06/26| Leave a Comment »
Posted in Haiku, tagged dutch, gedicht, haiku, Japanse dichtvorm, Japanse poëzie, nederlands, onkruid, poëzie, poem, poetry, Spiritualiteit, tijd, tuin, woekeren on 2018/06/24| Leave a Comment »
Posted in Haiku, Proza, tagged bank, dag, denken, dutch, gedicht, haibun, Japanse dichtvorm, Japanse poëzie, kijken, luisteren, nederlands, observeren, poëzie, poem, poetry, privelege, reflectie, schrijven, Spiritualiteit, stilte, tijd, verhaal, zitten on 2018/06/22| Leave a Comment »
Elke ochtend zit ik een uur of langer op de bank. Soms zit ik er zo lang dat ik weiger om nog langer te blijven zitten, dan ga ik stofzuigen, wassen en andere huishoudelijke dingen doen. Of ik stap in mijn auto en ga ergens heen. Het zijn de momenten waarop ik een hekel heb aan de bank en het leven dat bij die bank lijkt te horen.
Elke ochtend begin ik opnieuw en kijk ik met een frisse blik naar alles wat toch echt hetzelfde is als gisteren en al die dagen daarvoor. Aan alles om me heen kleeft een verhaal en vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe een merel uit de vijver drinkt. Ik zie de vitrage licht bewegen en de buurvrouw langskomen. Ze wordt nu echt oud, ze draagt al 10 jaar een paars tasje met zich mee en langzaam maar zeker kwam dat tasje steeds dichter bij de grond te hangen. Ik zie haar bij me naar binnen spieden, terwijl ik mijn gedachten plooi in een boekje dat ik op de kop tikte op een rommelmarkt. Het huis is nooit stil. Alles in en om me heen leeft en de zon tovert met haar licht steeds opnieuw een iets andere kamer. ’s Morgens of ’s avonds, het huis en de zon kunnen goed met elkaar overweg en ik mag dat zien. Een enkele keer komt er een liedje langs gefloten, een fluitende buurman, als hij alweer weg is blijft het liedje nog even hangen. Mijn gedichten ontstaan eenvoudig maar zouden niet ontstaan als ik me deze vrijheid om lekker lang op die bank te zitten niet gunde. Bij de overburen is de glazenwasser bezig, ergens in de straat wordt een waterleiding gerepareerd. Twee jongens rennen naar school. Ik verzand in gedachten die niet goed voor me zijn en begin opnieuw. Dat is een privilege, dat steeds opnieuw kunnen beginnen in mijn eigen tempo, op mijn eigen manier, ik weet niet waaraan ik het te danken heb maar ik ben dankbaar. Ineens hoor ik dat ik zing, nou ja, zoemen is het meer. Tijd om op te staan en de bank de bank te laten. Niet zoemen. Leven.
hoe de zon
en dan weer de wolken
het zicht bepalen
Categorieën
Archief
Advertenties
