We zijn acht jaar en meestal gaan we met z’n drieën paardrijden. Els, Marijke en ik. Ik rijd altijd op Fury. Els en Marijke kibbelen. Ze willen allebei het liefste op Flikka rijden maar een van hen zal genoegen met White Bless moeten nemen. Dat Fury mijn paard is staat buiten kijf. Het is een vurig paard en de ruiter is net zo vurig. We weten het alle drie, ik ben de aanvoerder.
Soms krijgen Els en Marijke ruzie en dan stapt een van hen boos op. Het vaakst is dat Els, een enkele keer is het Marijke. Ik bemoei me er niet mee omdat ik weet dat ze het altijd weer bijleggen. Ze liggen elkaar gewoon niet zo goed.
Ik vind wel dat de sfeer anders is als een van hen er niet bij is maar er over nadenken waarom dat is komt er nooit van. We rijden paard, galopperen tegen de dijk op en er overheen, werpen onze lasso’s en vangen boeven. We zijn niet uit op onderlinge strijd.
We zijn, ondanks de sporadische strubbelingen een hecht drietal.
.
Op een dag echter verandert er iets nogal drastisch.
Marijke en ik staan klaar bij onze paarden. Marijke heeft, gevaarlijk optimistisch, Flikka alvast gezadeld. We houden onze paarden keurig bij de teugel en wachten, Al meteen als Els er aan komt gerend zien we dat er iets speciaals moet zijn gebeurd. Ze heeft vuurrode wangen en popelt om ons iets te vertellen. We hebben vanmorgen jonge katjes gekregen, roept ze uitgelaten. We vergeten onze paarden terstond en vragen enthousiast of we mogen gaan kijken. Even is ze stil, ze kijkt ons aan met een strijdbaar, opgewonden gezicht, dat kan niet, zegt ze triomfantelijk, ik heb ze verdronken in een emmer.
.
het kevertje
op de rug van haar hand
doodslaan, vraagt ze
.
Ik gebruikte niet de echte namen!
