Een groen gebleven hart

het is geen hulst
maar lijkt erop

op een vergeten avontuur ook
een escapade van wat loof dat stand hield
in de herfst en later het lichte ritselen
voortbrengt dat doet opschrikken

soms neigt het naar een onhandelbare struik
waarvan je het waarom zou kunnen onderzoeken
zo je ook onder de motorkap van niet begrijpen
zou kunnen kijken

misschien had zij het zelf
de wereld in moeten sturen

het is niet goed
te lang op niets te broeden
een tuin wil antwoord

zij wil schoonheid voeden
met de humus van voorbij

madeliefjes bloeden

Read Full Post »

in een gedicht over herinneringen
sloeg je een avond in de tuin op en
dat je, je moet worden wie je bent
tegen een boom zei

je zag een vlinder voor opwaaiend blad aan

splitste je humeur uiteen in lettergrepen
beviel van een lange stengel en sloot je op
in iemands waanzin

men vroeg je mee naar een kroeg
waar de koelte van een biertje je toesprak
hier, dacht je, kan poëzie ontstaan
men citeert, prevelt kennis, ouwehoert

je noteerde je invallen op bierviltjes
in het stof op de toog en herkende jezelf

in een hondje
dat buiten zijn poot optilde
bij elke lantaarnpaal

Read Full Post »

Zo’n verhaal is het

Zo’n verhaal dat van iedereen is, het verspreidt zich
en iemand claimt de strekking, slaat op hol met de
illusie dat het bestaat. Zo’n dwaas, iets wat iedereen
soms is, vaak toegeeft. Haast is een toegift van de
tijd zegt een man die van geen verhalen weet. Iemand
benijdt hem, iemand verguist hem, iemand slikt zijn
woorden voor zoete koek, iemand gaat de discussie aan.
Zo fout, zegt een vrouw. De dag is zo fout en ze kiepert
haar verlangen uit over de grijze hoofden van begrip.
Als iemand me kan begrijpen zijn het de ouderen denkt ze.
Zo fout zegt de puber. Die man in zijn voortuin met hark
en zijn dochter veilig achter het raam. Veilig!? Voor mij?
Voor de cijfers die ze nooit zal scoren.
Zo’n verhaal is het, het is van iedereen en we aanbidden het
Verwerpen het, wenden ons af of knipogen naar wat zich jong noemt
jong genoeg om de belofte te geloven dat alles veranderen kan

Read Full Post »

Read Full Post »

Herfst

we zijn gedroogde
al verkleurde herfstblaadjes
dus ja, je hoort ons
als het waait dan spelen we
het ritsel, ritsel herfstspel

.

we wervelen
langs de huizen, tikken
tegen de ramen
glippen mee naar binnen en
blijven lang, als men dat wenst

.

soms worden we
in lijvige boeken
opgesloten
en tonen lang daarna nog
onze nerven aan wie dat wil

Read Full Post »

Suite

 

zo anders
tussen al die graven
het zijne

.

mopperen
wil ze, liefkozen
dichterbij

.

weer thuis
geeft ze haar schoenen
nieuwe voeten

Read Full Post »

wat verrast er nog
als je veranderde in een tak
die steeds gesnoeid
terug groeide

of in een
uit het verhaal geknipt plot
dat zonder context
bizar in het gehoor glijdt

van een luiaard bijvoorbeeld
die lusteloos de poot heft, weer neerlegt
het wel gelooft

Read Full Post »