Advertenties
Archive for the ‘Poëzie’ Category
Interview met Alja Spaan, literair e-magazine Meander
Posted in Algemeen, Haiku, Poëzie, Proza, tagged Alja Spaan, dutch, gedicht, haiku, interview, Meander, nederlands, poëzie, poem, poetry, schrijven, tijd on 2019/06/15| Leave a Comment »
Dat zou wat zijn
Posted in Poëzie, tagged addertje, bestelling, boek, boosheid, dutch, gedicht, nederlands, ober, poëzie, poem, poetry, rode jurk, rooster, schrijven, tijd on 2019/06/09| Leave a Comment »
schrijven over boosheid
om een nooit terugbezorgd boek
het addertje onder het gras
van een glimlach, de riem die de buik
alsmaar de buik tergt
aangehaald worden en gekrabd
op professionele wijze door een cum laude
geslaagde leerling van een kat
over zoveel boosheid gebogen
men kan niet anders
dan nog bozer worden
al zou een adderloos lachje, een vers exemplaar
van het verdwenen boek precies daar vandaan komen
vanuit die hoek waaruit een grap springt
al zou er een ober
eindelijk eens de bestelling opnemen
ik zag u op het luchtrooster staan
zou hij zeggen
uw rode rok woei op, ik zag uw slipje
al zou er wat schaamte zijn
verstrooiing zou het vers instromen
en men zou zwemmen gaan
in het zojuist ontdooide hart
Silhouetten
Posted in Poëzie, tagged dutch, gedicht, liefde, nederlands, poëzie, poem, poetry, schaduw, schrijven, tijd, tuin on 2019/05/09| Leave a Comment »
hoe we in de tuin staan
de grond verdeeld in plannen
schaduwen
silhouetten die zich traag
opgenomen weten in een alles
overheersend duister
zo zou ik ons kunnen omheinen
maar ik weiger
dit, schrijf ik liever, is onze tuin
deze plek in de schaduw
die werd voortgebracht door licht
onze plaats is naast dit gedicht
alles is hier
waar we leven
alles
verliefd (oud sonnet – 2001)
Posted in Poëzie, tagged dutch, gedicht, jeugd, knittelvers, liefde, nederlands, poëzie, poem, poetry, sonnet, tijd on 2019/05/04| Leave a Comment »
Ineens maakt het ons niets meer uit, jij tekent
hartjes op hun kop en ik verklap geheimen.
We spelen, dat wij twee woorden zijn die rijmen.
Zo op elkaar gesteld zijn we. Jij rekent
op geen enkele wig. We zijn niet zo bekend
met ruzie en elkaar weer moeten lijmen.
We verwachten niet, ooit te hoeven slijmen.
We zijn pas achttien, nog te veel met jeugd verwend.
Hoe spanten het dak, het huis de spanten draagt .
Natuurlijk moet ik huilen wanneer je vraagt
of ik weet wat mijn gevoelens met je doen.
En ook al geef ik je, liefdevol een zoen.
Het is de waarheid, die aan mijn gedachten knaagt,
we zijn ‘n knittelvers, niet het sonnet van toen.
Posted in Poëzie, tagged dansen, dutch, gedicht, groeien, nederlands, poëzie, poem, poetry, ritme, tijd on 2019/05/03| Leave a Comment »
tien centimeter groter
zou ik willen zijn
om bij die plank te kunnen
waarop ik dan bewaar
wat hoog gegrepen was
.
het boek over verandering
de pen met de licht gebogen punt
.
danslessen overslaan wil ik
en toch in jouw pas lopend
het ritme verstaan
.
mezelf ontdaan wetend
van moedeloos geharrewar
de boer op gaan
met mijn viooltjes en de
uitbundige, ongeoorloofde
harmonietjes die ik schreef
Categorieën
Archief
Advertenties
