Writers block

oh bevlogenheid
bij de vijver laven zich
wat woorden
schrijft u mij een schepnet
opdat ik hen vangen kan


met een vers
over de toekomst
van verlangen
zal ik u mijn dankbaarheid
en al mijn vreugde tonen


ach bevlogenheid
zo stilletjes als u wegsloop
als vluchtte u
nochtans vraag ik, heeft u
een vleugje uzelf voor mij


zo onbezonnen
schepte mijn geest genoegen
in vergeefs creëren
vergeef het mij, ik ben niet meer
dan ’n deemoedig slaaf van u en pen


kijkt u wel
ik toon en toon en
blijf maar tonen
ben ik dan op uw netvlies
beeld noch bezield te zien


oh bevlogenheid
de vogels in mijn hart
zij landen geruisloos
op de tak van ons verstaan
zie toch eens die vleugels


mijn geest wil gaarne
met ze gaan zodra zij besluiten
te ontstijgen
dit logge, hese mensenlied waarin
verdriet mijn hart doet zwijgen

Read Full Post »

Mijmering tijdens het wachten

op de parkeerplaats
staan veel dromen, keurig
achteruit geparkeerd
in de vakken
.
soms verdwijnt er een
zonder dat ik het starten heb gehoord
en soms laat een droom
een geur van diesel achter
.
dan denk ik aan jou, pap
als ik automonteur was geworden
net als jij dan had dit gedicht
er anders uit gezien
.
er zouden automerken in staan
beschrijvingen van de profielen
van banden, de leeftijden
dagwaardes, het brandstof verbruik
.
maar het maakt niet uit hè
uiteindelijk is alles wat we doen immers
een poging tot  aanbelanden
op de plek waar we graag zijn

Read Full Post »

Een tijd die opraakt

elke ochtend
verzin ik een nieuw leven
omdat lang doen over opstaan 
zo goed is tegen een tijd
die opraakt
.
zou je, vraag ik soms,  
met me onder het kussen willen kijken
of het daar is
alles wat waar is en dan net doen
alsof je het niet ziet
.

fragment

.

Read Full Post »

in het weiland
achter het huis staat
liefde vermomd als boom

het is een rare boom
zo een met de bast van het
soort boom waarop hij nooit
ging lijken

een kromming in de stam
zo jij er zelf een in je rug hebt
en dan die ongemakken
die men takken noemt en

je hebt geen idee
wie de tak bedacht die zo
wanhopig in het niets grijpt

Read Full Post »

Read Full Post »

Later

maakt niet uit wanneer
het gebeurt wel
.
ze doen het zo
of met een bom
.
of weer
.
wat zal het opleveren
mezelf te verzetten
.
een schip dat vergaat
heeft sloepen vol verlaters
.
ik zal met me zijn
als een godin te water
.
Neptunus overmannen
met maar een borst
.
het verminkte leven
vertegenwoordigen
.
later
als de dood onherroepelijk
.
de maan rond en vol
mijn kind zijn veilig is gesteld
.
dan
.
kom terug zul je
schreeuwen
als de wereld is ontbost
.
en ik zal knikken
mijn nee zul je nooit
ontvangen
.
ik maak geen waarheid hard

Read Full Post »

Stofmeid – met beoordeling jury Prijs de poëzie

Onder de dekens krioelt het van de eigenschappen,
die alles veroorzaken waaraan jij sterft. Ook al sta je
elke dag weer op, hoest je de verontschuldigingen
voor je zwakte over me uit, sleep je er de genade bij,
die wij een diertje, dat onzichtbaar aanwezig is en niet
alleen, hoogstwaarschijnlijk niet alleen, verlenen, door het
niet, nooit vaak genoeg op te zuigen met de mond van de
hygiëne. Ook al stuurt de frisse ochtend wat vreugde door
elke kier naar binnen maar vooral toch door de
openstaande deuren. Zelfs al wassen we de plooien
wekelijks en kost de reine dag ons kapitalen aan on-
beheerst watergebruik en sla ik me door de nesten
als een stof, die uit moleculen opgetrokken werd
door de ruimtes. Zingend soms, dat ik dit niet ben noch
dat krioelen onder de dekens van je verstand, dat ik
ongehoorzamer ben dan een poetsvrouw en geen been in al
de huisstofmijt zie maar ook niet al te veel gevaren
dankzij ook de lage temperatuur, waarin de stofmeid en ik
elkaar bewaren.

.

Dit gedicht haalde de top 1000

Beoordeling van de jury:

Overtuigend gedicht, met een werkelijk intrigerende eerste zin, die de lezer direct pakt en verder doet lezen. Ook de beeldtaal is erg sterk en verrassend, en komt door de prozavorm goed tot zijn recht.

Read Full Post »

verlangen

zo te slenteren, door straten

en stegen en alles zwijgt

er heerst een wreed soort

rust, het leven lijkt verzwegen

.

ik kan het niet goed leren

niemand te zijn, geen vrije

stappenplannen over de

richtlijnen te leggen

.

er is die drang in mij

de dagen open te breken en

te zeggen u bent vrij maar

.

het mondkapje in mijn jaszak

spreekt een andere taal

een van benauwd uitgesproken

verlangen dichterbij jou

te komen staan

.

zodat we schouder aan schouder

na het knuffelen en begroeten

de warmte weer ontmoeten

die zich door onze harten

weeft waar  zelfs het kloppen

zo graag in vrij bewegen leeft

Read Full Post »

Excuses

ik schrijf nu wel

maar het hoeft van mij

nergens toe te leiden

.

het maakt niet zoveel uit namelijk

er is van alles al zoveel

waarom nog toevoegen

.

liever neem ik  uit jouw overschot

het pijntje weg

uit een verdriet

zou ik de oorzaak willen knippen

.

vanmorgen schreef ik in rode stippen

dat stippelen zonder het woord uit ervoor

helemaal nergens heen gaat

.

precies zo soms een leugenaar

zijn geheugen overschat en zich

onbekommerd vastpraat

.

Lieve en beste volgers en bezoekers,

hele fijne kerstdagen en een gezond en gelukkig 2021

Read Full Post »

Mijn oeuvre

Read Full Post »