samen wandelen

de nieuwe wandelschoenen

worden steeds nieuwer

Advertenties

Read Full Post »

een zomerse dag

het strakke truitje

doet ze vechten om voorrang

haar borsten en buik

 

het kwinkeleren

van een vogel overstemd

door het hare

 

 

zijn kopzorgen

hij trapt ze van zich af

op de fietssnelweg

Read Full Post »

bij mijn ouders graf

schreef ik een haiku

over rouwmuggen

Read Full Post »

wie zaait toch steeds

al dat woekerend groen

tussen de planten

Read Full Post »

Elke ochtend zit ik een uur of langer op de bank. Soms zit ik er zo lang dat ik weiger om nog langer te blijven zitten, dan ga ik stofzuigen, wassen en andere huishoudelijke dingen doen. Of ik stap in mijn auto en ga ergens heen. Het zijn de momenten waarop ik een hekel heb aan de bank en het leven dat bij die bank lijkt te horen.

Elke ochtend begin ik opnieuw en kijk ik met een frisse blik naar alles wat toch echt hetzelfde is als gisteren en al die dagen daarvoor. Aan alles om me heen kleeft een verhaal en vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe een merel uit de vijver drinkt. Ik zie de vitrage licht bewegen en de buurvrouw langskomen. Ze wordt nu echt oud, ze draagt al 10 jaar een paars tasje met zich mee en langzaam maar zeker kwam dat tasje steeds dichter bij de grond te hangen. Ik zie haar bij me naar binnen spieden, terwijl ik mijn gedachten plooi in een boekje dat ik op de kop tikte op een rommelmarkt. Het huis is nooit stil. Alles in en om me heen leeft en de zon tovert met haar licht steeds opnieuw een iets andere kamer. ’s Morgens of ’s avonds, het huis en de zon kunnen goed met elkaar overweg en ik mag dat zien. Een enkele keer komt er een liedje langs gefloten, een fluitende buurman, als hij alweer weg is blijft het liedje nog even hangen. Mijn gedichten ontstaan eenvoudig maar zouden niet ontstaan als ik me deze vrijheid om lekker lang op die bank te zitten niet gunde. Bij de overburen is de glazenwasser bezig, ergens in de straat wordt een waterleiding gerepareerd. Twee jongens rennen naar school. Ik verzand in gedachten die niet goed voor me zijn en begin opnieuw. Dat is een privilege, dat steeds opnieuw kunnen beginnen in mijn eigen tempo, op mijn eigen manier, ik weet niet waaraan ik het te danken heb maar ik ben dankbaar. Ineens hoor ik dat ik zing, nou ja, zoemen is het meer. Tijd om op te staan en de bank de bank te laten. Niet zoemen. Leven.

hoe de zon

en dan weer de wolken

het zicht bepalen

Read Full Post »

overal vlaggen

de toekomst van Nederland

is geslaagd

Read Full Post »

Cholesterol

 

Uw cholesterol is nog steeds te hoog.

O jee toch.

Het is niet alarmerend, u maakt ook goede cholesterol aan, daarom is het eindgetal zo hoog.

Deze aanvulling schepte enige verwarring, daarom vroeg ik: Kan dat kwaad, die goede cholesterol?

Helemaal niet.

Dus ik kan gerust snoepen zo nu en dan? Opgelucht dacht ik aan de appeltaart die thuis op me wachtte.

U kunt met een gerust hart rijstwafels of bijvoorbeeld van die Japanse knabbels nemen.

Nee dank u.

Wat zou u dan willen snoepen?

Tompoezen, appeltaart, appelflappen, roze koeken.

Oh. Dat soort dingen dus, zoetigheden. Ze ging verzitten.

Heerlijk, benadrukte ik.

Af en toe kan dat geen kwaad.

Af en toe is een rekbaar begrip, vond ik maar antwoordde, dat is fijn om te weten.

Ze mat mijn bloeddruk en vertelde dat die perfect in orde was, vervolgens moest ik gewogen worden.

Ik ging op de weegschaal staan en zei: 65, 7, net zoveel als vorig jaar.

Nee hoor, sprak ze me tegen, vorig jaar was het 64.2 u bent nu anderhalve kilo zwaarder.

Dan had mijn bank toch gelijk, kwekte ik vrolijk.

Uw bank?

Ja, mijn bank, die had pas nog aanmerkingen op mijn eh zitvlak.

,

tijdens het wegen

houdt zij haar borsten vast

alsof dat scheelt

Read Full Post »