Tante Madeleine was de vrouw van ome Christ, een oom van mijn vader . Ome Christ en tante Madeleine kwamen niet vaak op visite want ze woonden in België en waren al op leeftijd. Hun zoon heette Hubert, met de klemtoon op de e.
Tante Madeleine was een echte dame. Rijkelijk bepoederd en uitbundig bestoven met parfum. Ze droeg chique kleding. Bontjas, blouse met roesjes, mantelpakje, lippenstick, rouge. Ome Christ, je sprak dat uit als Kriest, was een gewone, onopvallende man. Groot en vriendelijk en je kon wel zien dat het een broer van opa was.
Als ze op bezoek kwamen wisten we dat we gezoend gingen worden door tante Madeleine. Drie keer. Eén wang was na de verwelkoming altijd iets roder dan de andere wang. Leuk vonden we het niet, we moesten het van mijn moeder toestaan. Mijn oudste broer mocht geen vies gezicht trekken en mijn zus en ik mochten niet giechelen.
Ik stond het gelaten toe, snoof haar geur op en voelde me een beetje verdwijnen in haar zachte, al wat aan veerkracht verloren lichaam.
We mochten ook niet lachen om haar Vlaamse tongval. Mij trof het vooral, dat ze altijd Ubèrt zei in plaats van Hubert. Ook bij andere woorden die met een h begonnen bleef die h achterwege. Omdat ik moeite had met het uitspreken van de s, ik sliste, schepte de ontdekking dat ook tante Madeleine een spraakgebrek had, een speciale band.
Soms herken ik tante Madeleine, in andere, op haar lijkende dames, rijkelijk bepoederde dames. Opgetut met parelkettingen en rinkelende armbanden en onschuldig kijkend, stellen ze vragen aan werknemers die zij op die manier een poosje voor zichzelf hebben. De haren bijgekleurd en gepermanent en altijd gehuld in een wolkje parfum, dat steevast even blijft hangen.
.
ze geeft me haar hand
even verdwijnt de mijne
in een kussentje
