‘Hedde gullie miskien amusementlippelkes?’
Mijn hand zweeft net boven een glas op het moment dat ik deze woorden opvang.
Het meisje achter de kassa, dat al zeker een kwartier oefent in zo verveeld mogelijk kijken is zo verrast door de vraag dat ze de oefening vergeet.
‘Ik zal het even voor u navragen,’ klinkt het vriendelijk.
‘We weten niet precies wat u bedoelt,’ hoor ik haar even later zeggen, ‘maar gaat u er maar vanuit dat we het niet hebben.’
‘Ik snap ut nie,’ zucht de vrouw en krijgt dan mij in het vizier. ‘Mevrou, u lekt me iemes die veul weet, heeft u miskien amusementlippelkes gezien in deze winkel?’
Vanuit mijn ooghoeken zie ik het oude dametje dat me eerder vanmiddag over mijn teen reed met haar rollator, een glas in haar tas stoppen. Ze doet het zo onzichtbaar mogelijk.
‘Amusementlepeltjes?’ herhaal ik, gewillig gehoor gevend aan haar verzoek even mee te denken, ‘ik denk dat ik er een gezien heb. Als ik tenminste goed begrijp wat het voor lepeltje moet zijn.’
‘Het is voor een feesje, men zus had ze ok toen ze een feesje gaf ik snap allinnig nie waar ze die lippelkes vandaan heeft. Ik ben al in veul winkels gewist en nerges hebben ze ze. Ze weten nie eens wè het zen.’
‘Van die lepels met een gekrulde steel, bedoelt u die?’
‘Ziede wel, ik wist wel dat u het zou begrijpe.’
‘Het zijn amuselepeltjes misschien begrijpen ze u beter als u daar naar vraagt.’ corrigeer ik haar en schiet – bij het zien van haar onzekere blik – in mijn gedienstige welwillendheid modus, ‘zal ik even met u meelopen?’ bied ik aan.
Bij de kassa liegt een man over de wandelstok die ik een andere klant bij de kassa heb zien zetten met het verzoek er even op te letten. ‘Ik zal die mevrouw even zoeken,’ hoor ik de man aller beminnelijkst antwoorden op de reactie van het meisje die de eer te beurt viel om over de stok te waken. ‘Als ze de stok niet meer wil kom ik hem afrekenen,’ zegt hij om er, na eerst even een misleidende route te nemen, regelrecht mee de winkel uit te lopen. Ik aarzel, moet ik nu die man achterna? Moet ik het dametje berispen omdat ze iets jat? Waar ligt de grens, vraag ik me af, waar ben je nog gewoon een vriendelijke burger en waar vloeit het over in een bemoeizuchtige, semi politieagent? Ik weet het even niet meer en voel de pijnlijke teen waar de rollator overheen ging. ‘Sorry,’ had het dametje gezegd met haar door de tijd geslepen stembanden, ‘ik had u wel gezien maar uw voeten niet.’ ‘Tja, die zitten over het algemeen genomen toch echt altijd aan me vast.’
‘Kom dan,’ de doorrookte, hese stem van de vrouw klinkt voor een moment heel helder. Ze is verwachtingsvol stel ik vast en ga haar voor.
‘Ja, zon is het maar het is er maar een,’ teleurgesteld mikt ze het zo felbegeerde amusementlippelke terug in de bak.
‘Als u dit lepeltje koopt, kunt u het in andere winkels laten zien, dan begrijpen ze wat u zoekt? ‘ doe ik nog een schepje bovenop mijn hulpvaardigheid. Verbaasd kijkt ze me aan; ‘goh’, zegt ze, ‘ik fijn dè wel goei denkwerk. Bedankt,’ ze grist het weer uit de bak en weg is ze.
‘O ja, dat glas,’ bedenk ik me en begeef me naar de plek waar het stond om vast te stellen dat het weg is. Het oude dametje met haar rollator kruist mijn pad. Ze kijkt me een beetje spottend recht in de ogen, ik kan het nu toch niet laten en merk op dat het in deze winkel de bedoeling is dat de spulletjes worden afgerekend bij de kassa.
‘Hihihihi,’ is de reactie
Read Full Post »
