Negentig is ze, dit jaar geworden. Haar man, iets ouder, heeft Alzheimer. Soms wordt hij kwaad, zegt ze, dan schreeuwt hij tegen me en slaat met de deuren. Nu staat hij onder de douche. Ze houdt een korte adempauze en vertelt verder. Mijn zoon doet boodschappen voor ons maar hij wil niet naar de zaak waar ik sommige producten koop. Als ik hem uitleg dat ik het zo nu eenmaal altijd doe wordt hij kwaad. Ik wil dan tegen hem roepen dat ik er zelf wel even heenga maar dan doet hij geen boodschappen meer voor me. Dus zwijg ik er over. Van mijn andere zoon hoor ik weinig. Skypen? Wat is dat precies? We hebben geen computer. Nee, mopperde mijn zoon toen ik er om vroeg, dan kan ik hier elke dag dingen komen herstellen omdat jullie iets fout deden. Tja.
Opnieuw volgt er een korte adempauze. Op mijn vraag of ze zich goed gezond voelt antwoordt ze nogal zakelijk; ik loop met een rollator tegenwoordig maar ik doe zelf het huishouden nog. Ik moet wel vaker gaan zitten de laatste tijd. Even op adem komen. De coronacrisis is erger dan de oorlog. Tijdens de oorlog hoorde je de vliegtuigen aankomen, je wist wanneer je schuilen moest. Tegen dit virus kan niemand zich beschermen. Wat we zoal doen vraag je. Puzzelen, sudokus invullen. Mijn man weet nauwelijks de weg naar het toilet maar hij is erg goed in cryptogrammen oplossen, snap je dat nou!? Tijdens zijn driftbuien hou ik me zo stil mogelijk, ineens zijn ze dan weer over en zit hij weer te puzzelen. Ja hoor, we komen onze tijd wel door maar het is niet leuk hè, het is echt een hele nare tijd. Oh, ik hoor de douchekraan niet meer, ik moet ophangen. Let goed op jezelf, dag.
gesprek beëindigd
lang nog trillen ze na
haar woorden
Jeanine Hoedemakers 