Posted in Fotografie, Haiku, tagged 2020, alleen, armoede, boodschappen, corona, covid-19, dutch, eenzaamheid, familie, feest, haiku, haiku suite, Kerstmis, mondkapje, poëzie, poem on 2021/01/04| Leave a Comment »
vierennegentig
ongelezen berichten
familie-groepsapp
.
onder de kerstboom
wacht haar een cadeautje
zelf ingepakt
.
eerste kerstdag
vandaag een extra maaltijd
van de voedselbank
.
winkelwagentje
hij duwt het langs de kassa
zonder iets er in
.
tweeduizendtwintig
heel het jaar samengevat
in een mondkapje
Mocht je op de foto staan en dit niet willen, laat me dit dan even weten, i.v.m. portretrecht.
Posted in Haiku, tagged corona virus, dierendag, haiku, hamster, jurk, mondkapje on 2020/10/04| Leave a Comment »
Posted in Haiku, tagged advies, corona virus, dutch, gedicht, haiku, mondkapje, nederlands, poëzie, poem, poetry, tijd on 2020/10/01| Leave a Comment »
een nieuwe hobby
met de camera op stap
mondkapjes spotten
Posted in Haiku, tagged corona virus, mondkapje on 2020/08/05| Leave a Comment »
hij mist een voortand
maar daar zie je niks meer van
met dat mondkapje
Posted in Haiku, Proza, tagged achteloosheid, angst, boodschappen, coronavirus, dag, dutch, haibun, haiku, kassa, mondkapje, nederlands, poëzie, poem, poetry, tijd, verhaal on 2020/03/19| Leave a Comment »
Op de parkeerplaats van het winkelcentrum, waar ik mijn boodschappen doe, lagen wegwerp handschoenen. Ze vielen me extra op, omdat ik in de AH oog in oog gestaan had met een man met mondkapje. Het is moeilijk te beschrijven wat ik in zijn ogen had gezien. Een paranoïde, afwijzende, welhaast beschuldigende blik leek het maar het was vrijwel zeker gewoon angst. Hij glipte schielijk voor me langs. Een jonge vrouw met een lange sjaal, die zij voor het gezicht hield, stoof ongecontroleerd van schap naar schap en kruiste het pad van de man. Zelf stond ik wat betekenisloos in de rij bij de kassa. Anderhalve meter afstand houden lukte er niet.
De broden in mijn tas wogen zwaarder dan ooit en bij het zien van de handschoenen, greep voor een moment de angst me naar de keel. Hoe is het mogelijk, schoot het door me heen, iemand beschermt zich tegen besmetting en laat vervolgens die bescherming door een ander opruimen. Meer dan angst voor het virus beangstigde me deze achteloosheid van een medemens.
Handschoenen, een mondkapje, een sjaal voor het gezicht, verontruste blikken. Het was een mooie, vroege lentedag. Ik besloot om enkel aan de parende kikkers bij ons in de vijver, aan tulpen al in bloei en nog in de knop, oneffenheden in het gazon en vitamine c te denken. Eer ik er erg in had was ik weer thuis. Gelukkig.
.
.
de zon op mijn pen
ach, zat je in de pen, zon
ik noteerde licht
