haiku | Jeanine Hoedemakers

Coba is een wonderlijke verschijning. Haar zandkleurige haar is altijd strak achterover tot een staartje bijeen gebonden. Ze is tenger, meer pees en spier dan vet en haar snuitje is lang en smal. Coba is een schatje om te zien en je denkt al snel dat je haar in je zak hebt zitten. Dat is fout gedacht. Als Coba iets niet van plan is moet je van goede huize komen wil je haar overtuigen. Ze laat zich vallen en begint te krijsen als je haar vriendelijk doch zeer beslist bij de arm neemt en als je haar overeind wilt helpen dan grijpt zij zich vast aan de tafelpoot. Ze is sterk, je legt het af en kunt enkel hopen dat de bui snel overdrijft.

Als de bui eenmaal voorbij is dan is Coba lief. Ze kleurt, sorteert knopen in een bakje en komt elke dag even naar je toe. Dan kijkt ze ernstig naar je op en vraagt; zuster, is het vandaag vrijdag?

Nee Coba, het is maandag.

Ze kijkt je lang aan, schuift haar onderlip over haar bovenlip en lijkt een afweging te maken tussen gaan krijsen of berusten.

De volgende dag komt ze weer, vol verwachting vuurt ze haar vraag op je af; zuster, is het vandaag vrijdag?

Nee Coba, het is dinsdag. Ze gaat gelaten aan tafel zitten en gooit knopen in haar bakje.

Zuster, is het vandaag vrijdag?

Nee Coba, het is woensdag. Ze gaat een hondje kleuren tot het lijkt alsof het in een kuiltje poept.

Zuster is het vandaag vrijdag?

Het is vandaag donderdag Coba.

Zuster, is het vandaag vrijdag?

Ja Coba, het antwoord verheugt ook jezelf, vandaag is het vrijdag!

Coba begint te jubelen, dan ben ik vandaag jarig. Haar onderlip schuift verder dan al die keren ervoor over haar bovenlip en haar ogen veranderen in kleine sterren.

Coba is jarig, Coba is jarig.

We zingen voor haar uit volle borst Lang zal ze leven.

Elke week weer

een windmolentje –

het buurmeisje schittert

van het waaien

Read Full Post »

Posted in Haiku, tagged dag, dutch, gedicht, haiku, lief, nederlands, pen, poëzie, poem, poetry, schrijven, wachten on 2018/09/26| Leave a Comment »