nooit zal ik mezelf
vast laten leggen zo jij
werd vastgelegd
dat nuffige, iets naar voren
geschoven hoedje
die houding als wacht je
eeuwig zogenaamd
je weet het zelf niet
je bent van porselein
ik ben degene die dat ziet
quasi nonchalant
zo sta je er bij en kijkt
naar mij, naar niets
een waaier tegen je borst gedrukt
je andere arm losjes
langs je lichaam
dat hoedje
het snuitje daaronder
als wil je de middeleeuwen
uitstappen
blindelings mijn tijd in
doe maar niet
het zal je tegenvallen
die snelheid waarmee hier
alles zich voltrekt
benijdt me niet
god nee, je bent op je plaats
daar waar je bent
in de eenvoud van
plezieren gegoten
mijn kleine antieke lieveling
was ik van porselein
en jij van vlees en bloed
hoe anders dan zou nu
het perspectief
in dit schrijven zijn
Plaats een reactie